W trzecim miesiącu roku Słońce kontynuuje szybką wspinaczkę na północ, i ostatniego dnia miesiąca w środkowej Polsce przecina południk lokalny już na wysokości \(42^{\circ}.\) Po drodze 20 marca Słońce przeniesie się na północną część nieba i tym samym na naszej półkuli zacznie się astronomiczna wiosna. W nocy z 29 na 30 marca nastąpi zmiana czasu na letni.
Na początku miesiąca warto zwrócić uwagę na pierwsze dwie planety Układu Słonecznego oraz wysoko wspinający się Księżyc w fazie rosnącej najpierw do I kwadry, a następnie do pełni. Merkury 8 dnia miesiąca osiągnie maksymalną elongację wschodnią. Niestety oddali się wtedy od Słońca na jedynie \(18^{\circ}.\) Mimo to przy przejrzystym niebie da się go całkiem łatwo dostrzec o zmierzchu nisko nad zachodnim horyzontem. Godzinę po zachodzie Słońca planeta zajmie pozycję na wysokości około \(6^{\circ}.\) Niestety Merkury szybko zginie w zorzy wieczornej i już w drugiej połowie miesiąca stanie się niewidoczny. W tym czasie jego tarcza zwiększy średnicę kątową z \(6''\) do \(9''{,}\) zmniejszając przy tym jasność z \(-1^m\) do \(+1{,}5^m\) i fazę z \(73\%\) do \(16\%.\)
Odnalezienie Merkurego ułatwi Wenus, która 23 marca przejdzie przez koniunkcję dolną ze Słońcem. Na początku miesiąca Wenus nadal jest widoczna bardzo dobrze, wznosząc się około godziny 18:30 na wysokość \(20^{\circ}\) nad zachodnią częścią nieboskłonu, jednak szybko wraz z Merkurym przeniesie się na niebo poranne. Niestety rano wiosną ekliptyka jest nachylona niekorzystnie, i trzeba czekać aż do czerwca na poprawę warunków obserwacyjnych tej planety. W pierwszej połowie marca Wenus szybko zwiększy średnicę swojej tarczy z \(49''\) do \(58''{,}\) zmniejszy jednak blask z \(-4{,}6^m\) do \(-4{,}2^m\) i fazę z \(16\%\) do \(3\%.\) Jest zatem bardzo dobrym celem dla posiadaczy nawet niedużych lornetek, które pokażą jej wyraźny cienki sierp. 1 marca Merkurego należy szukać \(15^{\circ}\) od Wenus, prawie dokładnie w dół od niej. Jednocześnie \(5^{\circ}\) bliżej i trochę bardziej w lewo pokaże się Księżyc w fazie \(4\%.\) W kolejnych dniach Merkury zbliży się do Wenus, docierając doń 12 dnia miesiąca na odległość \(5{,}5^{\circ}.\) 2 marca Księżyc zwiększy fazę do \(9\%{,}\) przenosząc się na odległość \(10^{\circ}\) na godzinie 10 względem Wenus.
Srebrny Glob powędruje dalej, i 5 marca zakryje Plejady, znaną gromadę otwartą gwiazd w Byku. Niestety w Europie do zakrycia dojdzie w dzień. U nas wieczorem oba ciała niebieskie oddzielą na niebie \(2^{\circ}.\) Księżyc pokaże tarczę oświetloną w \(40\%{,}\) by następnej doby przejść przez I kwadrę. Jednocześnie zajmie pozycję w odległości \(6^{\circ}\) od Jowisza. Największa planeta Układu Słonecznego zachodzi po godzinie 1 i na początku nocy jest widoczna bardzo dobrze. W tym miesiącu jasność planety spadnie do \(-2{,}1^m{,}\) a jej tarcza skurczy się do \(36''.\)
14 dnia miesiąca rano naszego czasu Księżyc przejdzie przez pełnię, wędrując na pograniczu gwiazdozbiorów Lwa i Panny. Do tego czasu 8 i 9 marca odwiedzi on Marsa oraz Kastora i Polluksa. Czerwona Planeta szybko oddala się od nas i do końca miesiąca jej jasność spadnie do \(+0{,}4^m{,}\) a średnica tarczy do \(8''.\) W teleskopach wyraźnie widoczna jest faza tarczy, wynosząca \(90\%.\) 9 marca około godziny 3 Księżyc zbliży się do Marsa na mniej niż \(1^{\circ}{,}\) \(6^{\circ}\) nad nim zaś znajdą się Kastor z Polluksem.
Marcowa pełnia jest szczególna, ponieważ dojdzie wtedy do całkowitego zaćmienia Księżyca. I jest to całkiem długie zjawisko, gdyż trzy dni później Srebrny Glob przejdzie przez apogeum swojej orbity i faza całkowita potrwa ponad 218 minut. Niestety Europa ponownie ma pecha. Całe zjawisko da się zaobserwować z obu Ameryk i oblewających je oceanów. W Polsce zaćmienie częściowe zacznie się w okolicach zachodu Księżyca.
W kolejnych nocach naturalny satelita Ziemi powędruje ku ostatniej kwadrze, przez którą przejdzie 22 marca, zbliżając się jednocześnie coraz bardziej do horyzontu. Warto w tym okresie wspomnieć o spotkaniu Księżyca w fazie \(93\%\) ze Spiką, najjaśniejszą gwiazdą Panny, 17 marca i spotkaniu z Antaresem 20 i 21 dnia miesiąca. Za każdym razem Księżycowi zabraknie do najjaśniejszej gwiazdy Skorpiona po około \(5^{\circ}{,}\) a jego faza przekroczy najpierw 70%, a potem \(60\%.\) 20 marca nad ranem Księżyc zakryje gwiazdę 3. wielkości \(\pi\) Sco. Gwiazda zniknie za księżycową tarczą około godziny 1:50 i pokaże się przy ciemnym brzegu około godzinę później.
Jak już wspomniałem, rano droga Słońca po niebie jest nachylona niekorzystnie, a do tego Księżyc znajduje się głęboko pod ekliptyką, stąd przed nowiem wschodzi on niewiele przed Słońcem i nie wznosi się wyżej niż kilkanaście stopni ponad widnokrąg. Nawet w dzień trudno go dostrzec przez grube warstwy naszej atmosfery. Tym razem warto jednak czekać na nów Księżyca 29 marca, gdyż tego dnia dojdzie do częściowego zaćmienia Słońca. Maksymalną, wynoszącą \(94\%\) fazę zjawiska da się zaobserwować o świcie gdzieś z labradorskiego wybrzeża Zatoki Hudsona w Kanadzie. W Polsce zjawisko potrwa od mniej więcej 11:45 do 13:00 (jeszcze czasu zimowego), a faza maksymalna wyniesie od \(9\%\) w Bieszczadach do \(26\%\) w Świnoujściu. Księżyc zakryje północną część tarczy słonecznej.