Słońce kontynuuje szybką wędrówkę na południe, zmniejszając wyraźnie czas swojego przebywania nad horyzontem. Na szerokości geograficznej Łodzi dnia ubywa w tempie około 4 minut na dobę. Może się to wydawać niewiele, ale w ciągu tygodnia sumuje się to do prawie pół godziny, a przez cały miesiąc – do prawie dwóch. 23 września Słońce przetnie równik niebieski w drodze na południe i na naszej półkuli Ziemi zacznie się astronomiczna jesień.
Miesiąc zacznie się dobrą widocznością Merkurego na niebie porannym. Planeta 5 września osiągnie maksymalną elongację zachodnią. Niestety, jak zawsze na naszych szerokościach geograficznych podczas korzystnej elongacji, planeta oddali się od Słońca na mniej więcej \(18^{\circ}.\) Mimo to o świcie zdąży się ona wznieść wyżej niż \(8^{\circ}\) ponad wschodni widnokrąg. Merkury pozostanie ozdobą porannego nieba do końca drugiej dekady września.
Przez cały okres widoczności jasność planety zwiększy się od \(+0{,}6^m\) do \(-1{,}3^m{,}\) faza jej tarczy urośnie od 28% do \(94\%{,}\) średnica kątowa zmniejszy się zaś z 8\(''\) do 5\(''.\) Pierwszego i drugiego dnia miesiąca Merkurego odwiedzi zbliżający się do nowiu Księżyc. Najpierw zwężony do \(3\%\) sierp Srebrnego Globu pokaże się \(6^{\circ}\) nad planetą, następnego ranka zaś węższy od \(1\%\) przemieści się na odległość \(8^{\circ}\) na godzinę 8 względem planety. 9 września Merkury przejdzie \(0{,}5^{\circ}\) na północ od Regulusa, najjaśniejszej gwiazdy Lwa.
Po nowiu Księżyc przeniesie się na niebo wieczorne, ale w pierwszej połowie miesiąca zajmie niskie położenie na niebie, gdyż przejdzie przez najbardziej na południe wysuniętą część zodiaku i jednocześnie skieruje się pod ekliptykę. Do przypadającej 11 września rano naszego czasu I kwadry warto wspomnieć jedynie o mającym miejsce 10 godzin wcześniej spotkaniu naturalnego satelity Ziemi z Antaresem, najjaśniejszą gwiazdą Skorpiona. Wieczorem 10 września oba ciała niebieskie pokażą się w odległości \(3^{\circ}\) od siebie. Niestety zanim Antares wyłoni się z zorzy wieczornej, zbliży się do widnokręgu na odległość \(5^{\circ}{,}\) by schować się zań godzinę później.
18 września rano naszego czasu Srebrny Glob przejdzie przez pełnię i jednocześnie spotka się z parą planet Saturn-Neptun. 17 września wieczorem Księżyc wzejdzie mniej więcej w połowie drogi między tymi planetami. Oczywiście sąsiedztwo Księżyca w pełni oznacza, że obie planety są bliskie opozycji. W istocie Saturn znalazł się po przeciwnej stronie Ziemi niż Słońce 8. dnia miesiąca, Neptun zaś przyjmie podobną konfigurację 21 września. Saturn jest łatwo widoczny gołym okiem i jest najjaśniejszym po Księżycu źródłem światła w swojej okolicy, świecąc z jasnością \(+0{,}6^m{,}\) a średnica jego tarczy przekracza \(19''.\) Blask Neptuna wynosi \(+7{,}8^m{,}\) i do jego dostrzeżenia trzeba dysponować co najmniej lornetką. Jego odnalezienie ułatwi charakterystyczny układ gwiazd 5. wielkości na pograniczu Ryb i Wodnika, przypominający miniaturowy Mały Wóz. Planeta wędruje niecałe \(2^{\circ}\) na północny zachód od gwiazdy 27 Psc, kierując się ku 20 Psc.
Ta pełnia jest szczególna o tyle, że podczas niej Księżyc zahaczy o cień Ziemi, chowając weń niecałe \(9\%\) swojej średnicy. Całe zjawisko da się obejrzeć po obu stronach Atlantyku, od zachodnich granic Polski do środkowych Stanów Zjednoczonych i Kanady. U nas zjawisko zacznie się o godzinie 2:41 od zaćmienia półcieniowego, zaćmienie częściowe zacznie się o 4:12, faza maksymalna o 4:45, koniec zaćmienia częściowego o 5:15 i koniec zaćmienia półcieniowego o godzinie 6:47.
Po pełni ciekawe spotkania z innymi ciałami niebieskimi czekają Księżyc w okolicach ostatniej kwadry, przez którą przejdzie 24 września na tle gwiazdozbioru Byka. W nocy z 23 na 24 września Srebrny Glob odwiedzi Jowisza, wędrując \(5^{\circ}\) na północ od niego. Kilka godzin później Księżyc zbliży się na niewiele ponad \(0{,}5^{\circ}\) do gwiazdy El Nath, drugiej co do jasności w Byku. Dobę później naturalny satelita Ziemi zbliży się na \(6^{\circ}\) do Marsa, a jeszcze następnego ranka dotrze na mniej niż \(4^{\circ}\) do Polluksa, najjaśniejszej gwiazdy Bliźniąt. Do tego czasu jego faza spadnie do \(36\%.\)
We wrześniu dystans między Marsem a Jowiszem zwiększy się od \(8^{\circ}\) do \(24^{\circ}.\) W tym czasie Mars 9 września przejdzie \(1^{\circ}\) od gromady otwartej gwiazd M35, w podobnej odległości minie gwiazdy Tejat Prior i Tejat Posterior (e i m Gem) czy przejdzie 100\('\) od Mebsuty (e Gem), jednej z jaśniejszych gwiazd Bliźniąt. Przez cały miesiąc tarcza Jowisza urośnie od \(39''\) do \(42''{,}\) zwiększając jasność od \(-2{,}1^m\) do \(-2{,}3^m.\) Mars w tym czasie zwiększy jasność od \(+0{,}7^m\) do \(+0{,}5^m{,}\) zwiększając średnicę kątową od \(6''\) do \(8''.\)
Ekliptyka rano tworzy bardzo duży kąt z widnokręgiem, a zatem Księżyc pozostanie ozdobą porannego nieba do końca miesiąca. 27 września jego faza spadnie do \(27\%{,}\) a pokaże się on wtedy \(6^{\circ}\) nad znaną gromadą otwartą gwiazd M44 w Raku. Dwa dni później Srebrny Glob dotrze do gwiazdozbioru Lwa, wędrując \(4^{\circ}\) od Regulusa, a jego sierp zwęzi się do \(11\%.\) 30 września tarcza Księżyca pokaże fazę zaledwie \(6\%{,}\) mimo to około godziny 5:45 zdąży się wznieść na wysokość \(15^{\circ}.\) Srebrny Glob da się dostrzec nawet jeszcze następnego ranka, gdy o tej samej porze jego tarcza w fazie \(2\%\) pokaże się na wysokości \(5^{\circ}\) dokładnie nad punktem kardynalnym E widnokręgu.